65 տարի առաջ՝ 1959 թ. մարտի 3-ին, Հայկական ՍՍՀ մինիստրների խորհրդի որոշմամբ Մատենադարանը, որ ըստ էության, հին ձեռագրերի պետական պահոց էր, ստացավ գիտահետազոտական ինստիտուտի կարգավիճակ:
![](https://matenadaran.am/wp-content/uploads/2024/03/430289989_804609111694488_5564333687346187707_n-1024x786.jpg)
![](https://matenadaran.am/wp-content/uploads/2024/03/430271241_804609088361157_8591064117986595418_n-1024x683.jpg)
Սրանով պետականորեն ու մասնագիտորեն ամրագրվեցին Մատենադարանի գործունեության հիմնական ուղղությունները, որոնք անփոփոխ են մինչ օրս: Դրանք էին՝ ձեռագրական ժառանգության կոնսերվացումն ու վերականգնումը, մանրաժապավենների ստեղծումը, ձեռագրերի գիտական նկարագրությունը և ցուցակագրումը, հրատարակչական, թարգմանական, լայն իմաստով՝ հանրահռչակման աշխատանքները: Գործադրվեցին հայագիտության դասական սկզբունքները, այնուհետև նորոգվեցին՝ ըստ ժամանակի գիտական հրամայականի: Եվ դժվար է գնահատականը տալ այն անգնահատելի աշխատանքի, որ իրականացրել են Մատենադարանի բոլոր տարիների աշխատակիցները՝ ճգնավորի լռությամբ ու կենտրոնացմամբ, հավատավորի անշեղ նվիրումով: Եվ մինչ օրս Մատենադարանի յուրաքանչյուր աշխատակից՝ երիտասարդ թե տարիքավոր, այս հիշողությամբ է մուտք գործում հայագիտության կաճառ, որ դժվար է համարել սոսկ աշխատավայր, քանզի մեծ է այստեղ աշխատելու բարոյահոգեբանական լիցքը, ներշնչանքի սլացքը և պատասխանատվության չափը՝ Մատենադարանը սոսկ աշխատավայր համարելու համար:
![](https://matenadaran.am/wp-content/uploads/2024/03/428353289_804609131694486_8179290121810126358_n-798x1024.jpg)
![](https://matenadaran.am/wp-content/uploads/2024/03/429576353_804609078361158_3276851191585026324_n-1024x871.jpg)
![](https://matenadaran.am/wp-content/uploads/2024/03/430258646_804609158361150_3773570678511838560_n-1024x1024.jpg)
![](https://matenadaran.am/wp-content/uploads/2024/03/430233681_804609171694482_3476618151963864338_n-1024x751.jpg)